Tekst: Bart Top

Eerste scène, kantoor van De Witte Olifant. Abdelaoui bladert verveeld in een tekst. Dan gaat zijn gsm. Hij neemt op en hoort de stem van een oude vriendin die hij lange tijd niet gesproken heeft.

ABDELAOUI : Ja, met Abdelaoui.

Wie? Ben jij het! Dat is grappig. Had je m'n numm...? Oh via Rudi! Maakt niet uit. Mijn nummer is net zo geheim als mijn bankrekening, 't heeft alleen niet zoveel nullen.

Zeg Malika, hoe gaat het met je? Goed. Wat ik doe is niet in een zin samen te vatten. Schrijven natuurlijk, ik zit hier op het kantoor van De Witte Olifant. Inderdaad, ja de regisseur is Klaas, Klaas Den Besten. Ze produceren dat stuk van mij. Wist je dat niet? De Verlorenen , heet het optimistisch. Echt een trip, dat stuk. In drie nachten geschreven, de basis natuurlijk. Nee, de inhoud vertel ik later. Als ik de kans krijg, blijf ik er trouwens aan werken tot aan de première. Hé Malika, ik heb zo een afspraak met de regisseur. Dat bedoel ik: zullen we...

Den Besten komt binnen.

... Oh, daar is hij al. Ik bel je terug. Nou, oké, dag. Dag.

DEN BESTEN: Vriend, sorry dat ik je heb laten wachten, laat me je begroeten.

ABDELAOUI : Bedankt. Zoals je merkt heb ik me niet verveeld.

DEN BESTEN: Ik krijg niet de indruk dat je ooit een seconde niets doet. Ik mag dan nog niet uitgewoed zijn, zoveel energie zou ik niet meer kunnen opbrengen. Al dank ik veel inspiratie aan de omgang met jou en andere jongeren . By the way , je zou nog langs komen bij dat etentje van gisteren…

ABDELAOUI: Was dat tóen al, ik had volgende week in mijn hoofd, Klaas. Heb ik wat gemist?

DEN BESTEN: Uiteraard, maar OK, back to business . Wat ik van je in mijn bus gekregen heb, daar ben ik vreselijk blij mee. Dat ís het gewoon. Niets meer aan doe, aan die laatste versie. Repeteren en spelen, dat denk ik er nu van. Heel erg heftig en goed en mooi. Vooral heel mooi, Abdelaoui. Zulke soepele zinnen schrijven de meeste aardappeleters niet. Complimenti voor De Verlorenen.

ABDELAOUI: Nou, aardappels ben ik dol op, mind your words, master . Maar dank voor dit enthousiasme. Ik heb er nu ook wel een goed gevoel over. Wat ik nu vooral geslaagd vind, is die dubbele laag. Ik zet aan de ene kant migranten neer zoals iedereen denkt dat ze zijn. En daaronder, daartussen zit het ware, hopelijk universele verhaal.

DEN BESTEN: Ja, maar het vernieuwende vind ik toch vooral dat nu eens zonder aarzelen, en in prachtige beelden, de eerste generatie migranten neergezet wordt. Zonder enige vorm van politieke correctheid. Dit had alleen jij kunnen schrijven.

ABDELAOUI : Mee eens, maar ik denk … Weet je wat het effect zou moeten zijn? Dat je als toeschouwer eerst alleen die vervormde zielenpoten ziet. Maar zo gauw je erom lacht, wordt je eigen bek ook uitgerekt. Want jíj kijkt óók in die lachspiegel. En vervolgens ontdek je dat De Verlorenen eigenlijk over iedereen gaat. Zoiets, dus. Als het goed gaat…

DEN BESTEN: Maar dat is mijn terrein. Ik heb al een aantal ideeën waar je ...

ABDELAOUI: Mooi, eh, is er een kans, een vorm waarin we… Ik bedoel, ik zou bij de repetities kunnen zijn. Interactief werken, een beetje jazz zou ik mooi vinden. Ik heb natuurlijk al meer geschreven, maar nog geen drama.

DEN BESTEN: Het klinkt misschien logisch wat je voorstelt, maar ik zou het niet aangaan. A) de tekst is áf, fantastisch materiaal, niets meer aan doen, zoals ik net al zei. Ten tweede is het mijn stijl niet. Ik werk graag vanúit tekst, niet áan tekst als je begrijpt wat ik bedoel. En durf je nu maar te laten verrassen. Ik heb zoveel met je gepraat, hoeveel maanden trekken we nu al intensief op? Je achtergrond, je inzet, het zit allemaal al híer en hiér. Bovendien: ik herken zoveel van wat je schrijft. Alsof ik het zelf heb meegemaakt.

Abdelaoui: Klaas je schiet een beetje door. Straks vertel je nog dat ik homo ben. En je weet hoe gevoelig wij Berbers op dat punt zijn. Maar denk er nog eens over na. Ik kan misschien tijdens de regie net zoveel voor jou betekenen als jij voor mij tijdens het schrijven.

DEN BESTEN: Een lekkere jongen ben je in ieder geval. So don't push me . Maar ik doe het niet, Abdelaoui. Ik werk het liefst met mijn eigen team. Zoals je weet zit Aise daar ook in. Zij heeft met jou en mij de hele voorbereiding gedaan heeft. Zij kan ook voor continuïteit zorgen.

ABDELAOUI : Nee, ik vertrouw jullie wel. Je zult als een vader voor mijn stuk zorgen. Geen twijfel aan. Maar het is gecompliceerd en ik zou graag…

DEN BESTEN: Wat je nu wilt gaan zeggen is precies waarom ik niet zo werk. Je baby is geboren en moet nu zelfstandig leren ademhalen. Ga een paar weken op vakantie of ... Ach het maakt niet uit, ik wil je best spreken, maar dan in de kroeg en niet over De Verlorenen.

De gsm van Abdelaoui gaat. Hij neemt op

ABDELAOUI: Ja met mij. Zou ík je niet terugbellen? Goed, goed. Ik kom zo.

Tot Den Besten: . Hoe dan ook: fantastisch dat jullie het gaan spelen. Eerlijk, ik had nooit gedacht dat De Verlorenen ooit in productie zou worden genomen. Je weet niét hoe belangrijk dat voor me is.

Je mag me altijd bellen als je ergens op stuit. En anders spreek ik Aise nog wel.

KLAAS: Niet nodig. Ik praat je voor de première wel even bij in zo'n lekker Turks restaurantje, hier in de buurt. Ga nu maar achter je nul-zes aan.

ABDELAOUI: Ik vertrouw je
Ze nemen warm afscheid