Poezie

Meeuw in de sneeuw
Duiveneinde
EU-FADO
Een beetje standbeeld staat niet stil
De fragiele heerser
Niet gek, zo lekker nuchter
Niet waar de kinderen bij zijn
Confrontatie
Neon-romantiek
De christus en de houtwormen
De nalatenschap van de dichter
 
  Meeuw in de sneeuw

In de sneeuw
een meeuw gezien

vol veren

kopveren
borstveren
donsveren
staartveren

krachtige slagpennen.

Onzichtbaar echter
de drijfveren
de diepere drijfveren
van de meeuw
in de sneeuw.

Krachtige slagpennen
drijven de meeuw
door de lucht
door de sneeuw

drijven de meeuw
uit zicht.

In het uitzicht
alleen maar sneeuw.

Duiveneinde

Nog even klapwieken de huidige duiven
met hun al veel te vale veren
De boodschap die ze overbrengen
Is
dat er niet gevlogen wordt
Hun ogen kijken oud, hun vleugels
kortwiekte het wrede heden
dat deze ooit zo vredige symbolen
spoedig zal consumeren.

EU-FADO

De Taag, de Rijn, de Rhône en de Maas
traag vloeien samen Europese rivieren
en brengen op de bodem nieuwe sedimenten aan
als een laag schmink op oudere kwetsuren
een hoer die nog eens mooi wil zijn
en machtswellustig wekt de laagste sentimenten.

Wie wil of kan de bedding sturen
van een rivier die overvol van regen
zich - in de rug de noordenwinden
een weg baant naar het laagste punt
om daar een troebel meer te vormen
een meer dat minder leven toelaat
alleen aan modderkruipers
een bestaan gunt.


Een beetje standbeeld staat niet stil

Een beetje standbeeld staat niet stil
nog nauwelijks zijn de helden uitgebeiteld
graniet of marmer, stevig in het steen
geheel volgens de mode, maar bedoeld voor eeuwig
net zijn ze onthuld, toespraken en fanfare
hoeden die hun starre macht
ontlenen aan vervlogen daden
van vastgelegd historische figuren
of… hoppetee de lijm laat los
hysterie rukt ze van hun voetstuk
ze maken haast verrukt een laatste vrije val
blij toe wellicht dat er beweging blijft
al slaat die op de grond te pletter

zíj zijn niet langer ingelijfd
een beetje standbeeld staat niet stil.

De fragiele heerser

De zwaartekracht
kan hij ontspringen
onzichtbaar leunen
op duistere tonen
Hij draait om zijn as
op de vierkante maat
vloeiend bewegen
de smeltende spieren
zijn handen schijnen
zelfstandig te leven

De zwakte van de danser
als de muziek plotseling
stopt


Niet gek, zo lekker nuchter

Ik ben niet gek
ik zie alleen maar wat ik denk
ik denk het onzichtbare niet
ik zie het ondenkbare niet
ik zie alleen maar wat ik denk
ik ben niet gek

wij zijn niet gek
- ook nuchterheid is een gevoel
dat dronken maakt -
wij dronken nuchterheid
wij zien nu dubbel
zo goed
wij zijn niet gek


Niet waar de kinderen bij zijn

Ik ben heel klein en in de nacht
hoor ik boze stemmen

ik lig daar ademloos en wacht

Mijn bang bang hart
klopt in mijn keel
het is heel donker
ik hoor
bij hoog en laag beweren

Vertrouwde stemmen
in de boze nacht

Ik luister
bang
ik ben te klein
ik kan het kwaad niet keren.


Confrontatie

Hun zinnen waren overdreven zindelijk
hun hartstocht had geen geur
de poeplucht bleef volledig binnenskamers
en moordzucht woekerde achter de deur

Zo vond ik in de kelder laatst een kinderlijk
een telg bezweken aan een overmaat aan training
het laten lopen vond men kennelijk te hinderlijk
daar lag het kind dat sprekend op mij leek

Ik dacht hem nog voor mij te winnen
ging redeloos als een wild dier tekeer
trad ver, te ver misschien, buiten m'n zinnen
koel ging mijn woede aan zijn huid voorbij

Ik sloot de deur en liet de kelder achter me
de witte zon die scheen waanzinnig
warmte sloeg om in wilde koorts en dromen
overtroefden zonder moeite het ontsmettingsmiddel

Zweetlucht spoelde over de steriele zinnen
alles was naakt en nergens was dressuur
zowaar werd nu mijn terugblik helder
en zelfs hun kilte bleek nu innig


Neon-romantiek

Ik zag jouw naam in neon-letters in de nacht
een nacht die donker was en koud
en voortreed met de snelheid van een dieseltrein
waarin ik zat en peinzend zocht
naar het waarom van deze hoge witte letters
die klaar en helder waren, en zich niet bewust
dat ze voor eenmaal eens naar jou verwezen

Wat is een naam in neon in de nacht?
Geen plek voor neo-romantiek, allicht
maar minstens toch een teken
dat ik zelf niet heb bedacht.

De christus en de houtwormen

Daar hang je aan je houten kruis
de prijs van onze zonden
het drama dat je ons vertoont
bloedt kunstig uit je wonden

Dat hoort zo
de schrift legde ooit vast
waar ze je lijf doorstaken
en dat je bloeden moet

Dus logisch dat je schepper
voor ons met bloedmooi rood
goed zichtbaar wilde maken
hoe wreed de zondaars ooit
hun redder konden raken

En toch, terwijl ik naar je kijk
verbleekte kleuren, aangetaste vormen
denk ik, mijn god, hoe houd je 't uit
om nu opnieuw met kruis en al
dus grondiger dan ooit
doorboord te worden

Niet door een lans of speer
dit keer
maar door de tand des tijds
het trage knagen van de wormen.


De nalatenschap van de dichter

De dichter heeft zoveel nagelaten
zoveel niet uitgesproken
en
niet ingevuld
de dichter laat een leegte achter
dat is de verdienste van de dichter

 
Terug naar overzicht Cultuur