Cultuur

 
  Niets gebeurd – mijn eerste speelfilm

De eerste speelfilm die ik zag, moet een Hollywood-film geweest zijn, waarschijnlijk een B-film. Het was eind jaren zestig en ik was misschien veertien. Ik mocht mee naar de film vanwege een verjaardagspartijtje van Frans van A. Zijn vader reed en zijn oudere broer en nog een vriendje vergezelden ons. Waarschijnlijk ging het met de auto vanaf Ermelo, waar Frans woonde, naar Utrecht. Op de Veluwe waren geen bioscopen.

Eigenlijk herinner ik me alleen nog de zwaar aangezette, Hollywood-achtige muziek en de pauze.

Vriend Frans vroeg me: “En?”

“Ik vind dat er nog niet zoveel gebeurd is”, zei ik.

Dat kwam me op een geweldig gesnuif te staan. Er was immers een vrijscene geweest, waarbij de naakte borsten van de hoofdrolspeelster even te zien waren. Had ik die beelden uit schaamte meteen verdrongen – ik was op dat gebied niets gewend – of hadden ze echt geen indruk gemaakt? Ik denk het laatste.

Ik herinner me namelijk nog wel het witte onderbroekje van klasgenote Saskia S. die in de pauze over een hoog hek klom zonder rekening te houden met een minirokje. Als brugklasser kreeg ik haar benen en dat broekje niet meer van mijn netvlies – en het beeld heeft als een ikoon een plaats in mijn geheugen gevonden.

Ook weet ik nog die paar zinnen uit het verhaal ‘In Michigan' van Hemingway die mij in mijn eenzame pubernachten vergezelden. De bundel waar het verhaal in staat, ‘De sneeuw van de Kilimandzjaro' valt ook vandaag moeiteloos op die plaats open. “Ze dacht intens aan hem en toen kwam Jim de kamer uit. Zijn ogen schitterden en zijn haar zat een beetje in de war. Liz keek neer op haar boek. Jim ging achter haar stoel staan en ze kon hem voelen ademhalen en toen sloeg hij zijn armen om haar heen. Haar borsten voelden groot en stevig aan en de tepels richtten zich op onder zijn handen. Liz was ontzettend bang, niemand had haar ooit nog aangeraakt, maar zij dacht: “Nu is hij eindelijk bij me gekomen. Nu is hij er.”

Het verhaal liep niet goed af, maar zover kwam ik meestal niet.

Kortom: mijn eerste bioscoopervaring bracht me niet de opwinding, romantiek en erotiek die ik op school en in de literatuur beleefde. Pas toen ik - veel later – naar Amsterdam verhuisde ontdekte ik in Rialto, Kriterion en Desmet dat de verleiding ook van het witte doek kan spatten. Zo werd de film voor mij een late liefde.

Bart Top, gepubliceerd op de website De Amerikaan die ik nooit geweest ben van Chris Keulemans. www.deamerikaan .nl

 
Terug naar overzicht Cultuur