Hollandse uien voor de Turk

Met piepende remmen stopt elke vrijdagmiddag een rode vrachtwagen bij een bushalte in Amsterdam-Oost. Big Truck, staat er op. Alsof niet iedereen kan zien dat de auto veel te groot is voor de binnenstad. Het is een auto die de leegte van de Noord-Oostpolder vraagt. Een Amerikaanse prairie of een Australische woestijn zou nog beter passen.

De open laadruimte verraadt de inhoud: aardappels en uien. De chauffeur zet de waarschuwingslichten aan om de stadsbussen op afstand te houden, toetert en stapt uit de cabine.

Een klein mannnetje loopt de Turkse groentenwinkel aan het plein uit. Hij heeft de claxon gehoord. Ondertussen klimt de chauffeur moeizaam in de laadbak. Hij is oud, groot, dik en onmiskenbaar Hollands.

Zonder de naderende man toe te spreken, loopt hij naar de aardappelen, pakt een zware zak en gooit hem omlaag, in de armen van de Turk. Deze legt de zak gauw op de grond en richt zich net snel genoeg op om te zien dat de volgende zware zak naar beneden komt zeilen. En zo gaat het door: in hoog tempo.

Dan verplaatst de man zich naar zijn uien. De Turk uit de groentenzaak weet zich net voldoende aan het tempo van de chauffeur aan te passen om ook deze zakken op tijd op te vangen. Zijn lichaamstaal verraadt lijdzaamheid, terwijl de chauffeur vooral onverschilligheid en minachting uitstraalt.

De bestelling is geleverd. De chauffeur kijkt niet op of om, laat zich aan de straatzijde van de laadbak zakken en hijst zich in zijn roadstar . Hij zet de knipperlichten uit en toetert opnieuw. Dan geeft hij een donderende stoot gas, zodat de zwarte dieselrook over het plein waait en de bonte groep mensen bij de giromaat naar adem snakt. Snel terug naar de polder, naar het vertrouwde land.

Column op Achterpagina NRC-Handelsblad